ამ თვეში ძლიერი ავდრები იყო. ჩამოწოლილმა ზეცამ მთის ქიმზე წამოიკრა ღრუბელი და წვიმა წასკდა. ფანჯრები ჩავრაზე, მაგრამ ღამით მაინც მესმოდა ეშვებივით ამოზნექილი, დაგეშილი ტალღები როგორ კბენდნენ ნაპირს. ასეთ დღეებში, ძლივს რომ მივეცემი ძილს, თქვენ მესიზმრებით. მაინც რამდენი მიცხოვრია, რომ ამდენი ფირი დავაგროვე სიზმრებისთვის. პირველად გაზაფხულის თავსხმა წვიმაში დაგადექით. თქვენ გაშლილი ტოტებით შეგვეგებეთ და, როგორც ყოველთვის, მდუმარედ ითმენდით, სანამ ის ჯიბის დანით გათლიდათ მერქანს. თქვენი ხორკლიანი კანი არ ხორცდება, ჩვენი სახელები მარადიულ ჭრილობად შეგრჩათ. სიზმარში ათლილ მერქანს სისხლის მწკლარტე სუნი ასდის. ზოგი სიზმარი გაფუჭებული ფირივით ჩაიხვევს ხოლმე: ის მეუბნება, რომ არაფერია სამყაროში ამ ნაძვებივით იდუმალი და მარადიული, რომ ვინ იცის, ვისი ძვლები უმაგრებენ ფესვებს, რამდენი რამ უნახავთ და განუცდიათ. ის მიყვება ტყის უხილავ სულებზე და დაუდევრად გატეხთ მკლავებს, სანამ ცდილობს რომელიმეს კისერში მიგწვდეთ. მის სიკვდილსაც ვხედავ ხოლმე, ხავსმოდებულ კუნძთან მიწოლილს თითქოს სძინავს. ამ სიზმრებში ყოველთვის ერთნაირია - თქვენი ნესტიანი სუნთქვით შეციებულს მაინც მკრთალად ეღიმება და სისხლის დელტა მისსავე დაძარღვულ საფეთქელს ჰგავს. თქვენ მას გაშლილი ტოტებით ეგებებით, როგორც უძღებ ძეს და მისი ძვლები გიმგარებთ ფესვებს. ისეთი სიზმრებიც არის, გამოღვიძებულსაც რომ მელანდება სისხლის მწკლარტე სუნი. ასე ცხადად მაინც არ მახსოვდეს მათი უმოძრაო, დაკოჟრილი ხელები და ცეცხლი, თქვენ არ მახსოვდეთ - ამაყები, ცამდის აშოლტილები როგორ დნებით ალის მკლავებში. საკუთარი ყმუილი მიხრავს სმენას („რას შვრებით, შეაჩერეთ, სასაფლაოა ეს, სასაფლაო, ჩააქრეთ ცეცხლი..“), მაგრამ ისინი არც ბოროტად იღიმიან, არც თავიდან მიშორებენ, არც მეპასუხებიან. ჩამოუყრიათ უმოძრაო, დაკოჟრილი ხელები და უგრძნობად უმზერენ დედამიწის გადამწვარ ფილტვებს. დანაცრულ მერქანს ქარი აბნევს. დაიხოცნენ ტყის უხილავი სულები. ეს უკვე თქვენი სასაფლაოც არის. წუხელ ძლიერი ავდარი იყო. ნატყვიარავით ეტყობოდა ატალახებულ მიწას წვიმის წვეთები. ძილში გახვეულს მთელი ღამე მესიზმრებოდა მისი ძვლებიდან ამოზრდილ ნაძვებს როგორ აფარებდნენ შეყვარებულები თავს.