„ნაჯახის აღსარება“
– ერთი წუთით მოვედი, წიფელ... ჩემი პატრონი ელექტრო ხერხის მოსატანად წავიდა.
– მაშ, დაბერდი, ნაჯახ? მარტო შენ ვეღარ გვიმკლავდები, არა? რას იზამ! ქვეყანა წინ მიდის! ამ წინ
ნეტავი დამბადებელს ესე არ დავეწესებინე”- ვაჟა-ფშაველა
-ასწლოვანი ხე ბიძია? -დიახ ყმაწვილო, ერთი დარტყმით გავანადგურე... P პატარა ხერხი აღფრთოვანებით შესცქეროდა მოხუც ნაჯახს, რომელიც თავის
ამ თვეში ძლიერი ავდრები იყო. ჩამოწოლილმა ზეცამ მთის ქიმზე წამოიკრა ღრუბელი და წვიმა წასკდა. ფანჯრები ჩავრაზე, მაგრამ ღამით მაინც მესმოდა ეშვებივით ამოზნექილი, დაგეშილი ტალღები როგორ კბენდნენ
ბინდი ახლოვდებოდა. მდინარე მისისიპის ზედაპირი დუნედ ირწეოდა და გადაწვერილი მზის მოწითალო-ოქროსფერ შუქზე თვალისმომჭრელად ლაპლაპებდა. მსუბუქი სიო შავი ნაძვების წყლისკენ დახრილ ტოტებს არხევდა.
გამოვიხურე წლების უკან ბოლო კარები, მახსოვს ქარები უკანასკნელ გირჩებს გაცლიდათ. მოგაგონდებით ისეთივე მიუკარები, როგორაც გული დაქვრივებულ დედაკაცისა, რადგან წავედი ისე ჩუმად, უემოციოდ წავედი,
ჩემი ცხოვრება არც ისეთი საინტერესოა, როგორიც თქვენი. მაგრამ აქვე გეტყვით, რომ ერთმანეთს რაღაცით მაინც ვგავართ.
დიდი ხნის წინათ, როცა ქვეყანაზე მხოლოდ გვიმრები და ხეები ცხოვრობდნენ, ჩემი წ